Manipur Crime : ’விடியும் வரை தொடர்ந்து அடிச்சாங்க’ இதுதான் நடந்தது.. பாதிக்கப்பட்ட மணிப்பூர் பெண் கூறும் பகீர் தகவல்!

மணிப்பூர் மாநிலத்தில் கடந்த சில மாதங்களாகவே வன்முறை தொடர்ந்து வருகிறது. அங்குக் குக்கி மற்றும் மொய்தே இன மக்கள் இடையே நிலவி வரும் கடும் மோதலே மணிப்பூர் பற்றி எரியக் காரணமாக இருக்கிறது. அங்குப் பெரும்பான்மையாக இருக்கும் மைத்தேயி இன மக்கள் தங்களையும் பழங்குடியினர் பட்டியலில் சேர்க்க வேண்டும் என்பதை வலியுறுத்தி வருகின்றனர். இதற்காக அவர்கள் போராட்டத்தையும் நடத்தினர்.

இருப்பினும் மைத்தேயி மக்களைப் பழங்குடியினர் பிரிவில் சேர்த்தால் தங்களுக்கான உரிமை பாதிக்கப்படும் என்று குக்கி மக்கள் இதற்கு கடும் எதிர்ப்பு தெரிவித்து வருகின்றனர். இதன் காரணமாகவே அங்கு இரு தரப்பிற்கும் இடையே மோதல் தொடர்ந்து வருகிறது.

சமீபத்தில் குக்கி சமூகத்தைச் சேர்ந்த இரண்டு பெண்களை மொய்தே இன கும்பல் நிர்வாணமாக இழுத்துச் சென்று பாலியல் வன்கொடுமை செய்யும் வீடியோ வெளியாகி மிகப்பெரிய சர்ச்சையை ஏற்படுத்தி உள்ளது.

நாடு முழுவதும் போராட்டம் முன்னெடுக்கப்பட்டுள்ளது. இதுகுறித்து பல்வேறு அரசியல் தலைவர்கள், முக்கிய பிரபலங்கள் மற்றும் பொதுமக்கள் உள்பட தங்களது எதிர்ப்புகளைத் தெரிவித்து வருகின்றனர்.

இந்நிலையில் இது தொடர்பாகப் பாதிக்கப்பட்ட அந்த பெண் ஆங்கில ஊடகம் ஒன்றுக்கு பேட்டி அளித்துள்ளார். அதில், “எனக்கு ஒரு முஸ்லிமை மணந்த ஒரு நண்பர் இருக்கிறார். மணிப்பூரில் வன்முறை வெடித்த பிறகு, இந்தப் பிரச்சினை நீண்ட நாள் நீடிக்காது என்று நினைத்து அவர்களுடன் தங்கினேன். எனது குடும்பத்தினரிடமிருந்து எனக்கு அழைப்பு வந்தது, இந்த கலவரம் இப்போதைக்கு முடியாது என நினைக்கிறேன் என்று அவர்கள் என்னிடம் சொன்னார்கள். மே 16 ஆம் தேதி காலையில் வீட்டிற்குத் திரும்பி செல்ல யாராவது உதவ இருக்கிறார்களா என்று தேடி பார்த்தேன்.

இந்த சம்பவம் மே 15 அன்று நடந்தது. இம்பாலில் உள்ள ஏடிஎம்-யில் எனது நண்பர்கள் அனுப்பிய பணத்தை எடுக்கச் சென்றேன். இரண்டு வாகனங்கள் என்னை நெருங்கின. ஒன்று எனக்கு முன்னும், மற்றொன்று எனக்குப் பின்னும் நின்றது. ஒன்று ஊதா, மற்றொன்று வெள்ளை நிற பொலேரோ. அவர்களும் ஏடிஎம்முக்கு போக வேண்டும் என்று நினைத்தேன். என்னிடம் ஆதார் அட்டை கேட்டார்கள். அவர்கள் மெய்டீஸ் என்று எனக்குத் தெரிந்ததால் என்னிடம் அது இல்லை என்று அவர்களிடம் சொன்னேன். நான் பேசும் விதத்தில் நான் குக்கி என்று யூகித்து, என் கை, கால்களை பிடித்து வாகனத்திற்குள் வீசினார்கள்.

அவர்கள் என்னை வாங்கேய் பகுதி என்றழைக்கப்படும் மைதி பகுதிக்கு அழைத்துச் சென்றனர், அங்குள்ள மற்ற ஆண்களையும் பெண்களையும் அழைத்தார்கள். பெண்கள்தான் என் மீது கை வைப்பார்கள் என்று முடிவு செய்து, தங்கள் பெண்களையும் இப்படித்தான் அடித்தார்கள் என்று சத்தமிட்டு அடிக்க ஆரம்பித்தார்கள். மாலை 5 மணியளவில் அவர்கள் என்னைப் பிடித்து விடியும் வரை தொடர்ந்து அடித்தனர். அங்கு வந்த அனைத்து மெய்தி பெண்களும் என் மீது கை வைத்தனர். அப்போது, தொடர்ந்து என்னை சாலையோரம் அடித்தால், போலீசார் வந்து காப்பாற்றலாம் என தங்களுக்குள் பேசிக் கொண்டனர். அதனால், என்னை ஒதுக்குப்புறமான பகுதிக்கு அழைத்துச் சென்று தாக்கினர்.

பின்னர், அவர்கள் கருப்பு டி-ஷர்ட் அணிந்த சில ஆண்களை அழைத்தனர், அநேகமாக அவர்கள் ஆரம்பை மெட்டீஸ் என நினைக்கிறேன். அவர்கள் ஆயுதங்கள், கத்திகள் மற்றும் கயிறுகளை ஏந்தியிருந்தனர். மேலும் 7-8 பேர் கொண்ட குழுவாக வெள்ளை நிற பொலேரோவில் வந்தனர். நான் அவர்களிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டேன். நான் கொல்லப்பட வேண்டும் என்று வலியுறுத்தினர். அவர்கள் என்னைக் கொல்லப் போவதில்லை என்றால், அவர்களே அதைச் செய்வார்கள்.

அரம்பாய் என்னை வாங்கேயிலிருந்து லாங்கோலுக்கு அழைத்துச் சென்றார். என் கண்களைக் கட்டி, கைகளைக் கட்டி, சுடுவதற்குத் தயாராக வைத்திருந்தார்கள். அப்போது, போலீஸ் ஸ்டேஷன் அருகிலேயே இருப்பதாகவும், துப்பாக்கிச் சூடு சத்தம் கேட்டால், மக்கள் கூடிவிடுவார்கள் என்றும் ஒருவர் கூறினார். எனவே, அவர் என்னை வேறு இடத்திற்கு அழைத்துச் செல்ல முன்மொழிந்தார்.

பின்னர் என்னை பிஷ்ணுபூர் நோக்கி அழைத்துச் சென்றனர். லாம்காவை அடைவதற்குள் என்னைக் கொன்று என் சொந்தக்காரர்கள் என் பிணத்தைக் கண்டுபிடிக்கும் வகையில் தூக்கி எறியப்பட வேண்டும் என அதற்கான இடத்தை தேடினார்கள். அவர்கள் என்னை பிஷ்ணுபூரில் உள்ள ஒரு மலை உச்சிக்கு அழைத்துச் சென்றனர். ஒரு ஆண் ஒரு பெண் மீது கை வைக்க வேண்டுமா என்று கேட்டேன். அதற்கு என் கன்னம் மற்றும் காதில் அடித்ததால் ரத்தம் வர ஆரம்பித்தது.

என்னைக் கொல்வதற்கு முன் அவர்கள் என்னைத் துன்புறுத்த முடிவு செய்தனர். அவர்களுக்கு சகோதர சகோதரிகள் இல்லையா என்று கேட்டேன். அதற்கு அவர்கள் என்னை வாயை அடைத்து மீண்டும் அடித்தனர். அப்போது அவர்கள் துப்பாக்கியை ஏற்றுவதை நான் கேட்டேன். என்னை பயமுறுத்துவதற்காக அவர்கள் இரண்டு முறை வெவ்வேறு திசையில் சுட்டனர். அவர்கள் என் கண்களுக்கு அருகில் துப்பாக்கியால் மூன்று முறை அடித்தனர், அதன் பிறகு நான் மயக்கமடைந்தேன். பின்னர் என்ன நடந்தது என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. பிறகு, அவர்கள் ஒரு பாட்டிலில் இருந்து சிறிது தண்ணீரை என் மீது தெளித்தனர், நான் சுயநினைவு பெற்றேன்.

சிறுநீர் கழிக்க வேண்டும் என அவர்களிடம் கெஞ்சி கேட்டேன். அவர்களில் ஒருவர் என் கைகளை மட்டும் அவிழ்த்துவிட்டு, நான் சில படிகள் மேலே சென்று பிஷ்ணுபூர் மலையிலிருந்து கீழே விழுந்தேன். எப்படியோ மெயின் ரோட்டை அடைந்தேன். அங்கே ஒரு ஆட்டோவைப் பார்த்தேன். அவர்கள் மெய்தியாக இருக்கலாம் என்று நினைத்த எனக்கு முதலில் ஆட்டோவை நிறுத்த பயமாக இருந்தது. பின்னர் ஆட்டோவை நிறுத்தினேன். டிரைவர் பனகல் முஸ்லீம். காய்கறிகளை ஏற்றிச் செல்லும் இவர், அதிகாலையில் காய்கறிகளை ஏற்றிச் சென்றார். காய்கறி சாக்குகளுக்கு இடையே என்னை மறைத்து வைத்தார்.

நான் அவர்களிடமிருந்து வெகுதூரம் ஓடிவிட முடியாது என்று நினைத்தார்கள், அதனால் அவர்கள் என்னைத் துரத்திக்கொண்டே என்னை நோக்கிச் சுட்டனர். நாங்கள் பிஷ்ணுபூர் காவல் நிலையத்திற்குள் சென்றோம். அங்கு, 3 போலீசார் வெளியே வந்து அந்த வாகனம் என்னை துரத்துகிறதா என்று கேட்டார்கள். அதற்கு நான் ஆம் என்றேன். அவர்கள் வாகனத்தை நிறுத்தினர் மற்றும் வாகனத்தில் இருந்தவர்கள் தாங்கள் ஒரு கிளப்பின் உறுப்பினர்கள் என்று கூறினார்கள். அதற்கு நான் எதிர்ப்பு தெரிவித்ததோடு, உள்ளே ஆயுதங்கள் இருப்பதாகச் சொன்னேன்.

போலீசார் வாகனத்தை சோதனையிட்டனர், ஆனால் அவர்கள் தப்பினர். காலையில் வரவிருக்கும் தங்கள் அதிகாரிக்காக நான் காத்திருக்க வேண்டுமா என்று போலீசார் என்னிடம் கேட்டார்கள். எனது பனகல் முஸ்லீம் ஓட்டுனர் அந்த அதிகாரி மெய்தேயராக இருக்கலாம் என்றும், அதனால், என்னை எனது மக்களிடம் இறக்கி விடுவதாகவும் கூறினார். பிறகு ஆட்டோவில் ஏறினோம். என் அம்மாவுக்கு தெரிந்த சிலர் அங்கு இருப்பதால் அங்கு சென்று பாதுகாப்பாக இருக்க சொல்லி சொன்னார். பின்னர் அம்மா சொன்ன அந்த இடத்திற்கு சென்றோம்.

எனக்கு ஆட்டோவில் ஏறும் சக்தி கூட இல்லை, எனவே எனது ஓட்டுநர் எனக்கு உதவினார். அங்கு சென்றதும், பணியில் இருந்த சில பெண்கள் என்னைப் பார்த்தார்கள், ஆனால் என் நிலையைப் பார்த்து மிகுந்த வேதனையடைந்தனர். என்னை பார்க்கும் சக்திகூட அவர்களுக்கு இல்லை. அவர்கள் என்னை டிடி ஹாக்கிப்பின் இல்லத்திற்கு அழைத்துச் சென்றார்கள், நான் இரண்டு நாட்கள் (மே 16-17) ஆதரவற்ற நிலையில் கிடந்தேன்.

மே 18 அன்று, காங்போக்பியில் உள்ள ஒருவரிடமிருந்து எனக்கு அழைப்பு வந்தது, அவர் எனக்கு அங்கு செல்ல உதவினார், நேராக மருத்துவரிடம் அழைத்துச் சென்றார். டாக்டர் என் கண்கள் மற்றும் காதுகளை பரிசோதித்து, அது தீவிரமானதாக இருக்கலாம் என்று கூறி மருந்துகளை பரிந்துரைத்தார். எனது சோதனைக்குப் பிறகு, நான் சபர்மினா கிராமத்தில் உள்ள நிவாரண முகாமில் தங்கினேன். சில தலைவர்களும் போதகர்களும் என்னைச் சந்தித்தனர். அவர்களாலும் எனது பலவீனமான மற்றும் பரிதாபகரமான நிலையைப் பார்க்க முடியவில்லை.

எனக்கும் குளுக்கோஸ் சொட்டு மருந்து கொடுக்கப்பட்டது. கழுத்தை நெரித்ததால் தாங்க முடியாத வலியால் தண்ணீர் பருகவோ அல்லது எதையும் சாப்பிடவோ மிகவும் சிரமப்பட்டேன். நான் குளுக்கோஸில் இருந்தேன், எப்போதும் என் படுக்கையில் இருந்தேன். ஆனால் என் உடல்நிலை மோசமடைந்தது. முதலில், காங்போக்பியில் உள்ள ஒரு ஆண் டாக்டரால் பரிசோதிக்கப்பட்டேன், பின்னர் தலைவர்களின் உதவியுடன், நான் சபர்மீனாவில் உள்ள ஒரு பெண் மருத்துவரிடம் பரிந்துரைக்கப்பட்டேன்.

நான் கண்களை மூடும் ஒவ்வொரு முறையும், என்னைத் துன்புறுத்தியவர்களின் முகங்களை நான் ஒருமுறை பார்த்தேன். அவர்கள் மீது எஃப்.ஐ.ஆர் பதிவு செய்தால், என்னை கண்டுபிடித்து கொன்று விடுவார்கள் என்று எச்சரித்தனர். அதனால், இன்று வரை எப்ஐஆர் பதிவு செய்ய எனக்கு தைரியம் இல்லை. நான் இரவில் மிகவும் பயந்தால், என் பெற்றோருக்கு போன் செய்து, என்னை காயப்படுத்துபவர்களை நான் தொடர்ந்து பார்க்கிறேன், அவர்கள் என்னைக் கொல்ல துரத்துகிறார்கள்.

நான் இன்னும் மன உளைச்சலுக்கு ஆளாகியிருக்கிறேன், அதனால் என் குடும்பம் என்னை விட்டுவிடவில்லை. என் குடும்ப உறுப்பினர்கள் எனக்கு முன் தூங்குவதில்லை. தாக்குபவர்கள் எனக்கு தீங்கு விளைவிப்பது மற்றும் என்னை அடிப்பது போன்ற காட்சிகளை நான் இன்னும் பார்க்கிறேன், குறிப்பாக இரவில் மிகவும் பயமாக உணர்கிறேன். 

அவர்களின் முகங்கள் எனக்கு நினைவிருக்கிறது. துப்பாக்கி எடுக்கப்பட்ட ஒரு நபரின் இடம் எனக்குத் தெரியும். மேலும் கறுப்பு டி-சர்ட் அணிந்த தலைவர்களில் ஒருவர் பாமன் லைகாயில் தங்குகிறார். ஆனால் எனக்கு பயமாக இருக்கிறது. அதனால் எப்ஐஆர் பதிவு செய்யவில்லை. நான் இம்பாலுக்குத் திரும்பத் திட்டமிடவில்லை. மேலும் Meitei நண்பர்களுடன் நான் தொடர்பில் இல்லை. நான் இப்போது அவர்களைப் பார்த்து பயப்படுகிறேன்” எனக் கூறியுள்ளார்.